ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

101. Κολοκυθοανθοί στον φούρνο με ρύζι και μυρωδικά

Από την παράδοση της ελληνικής κουζίνας προέρχεται το πεντανόστιμο αυτό λαδερό φαγητό, και συγκεκριμένα από το νησί της Κω....

102. Λαχανοντολμάδες λαδεροί, με ρύζι και μυρωδικά

Τα μυστικά για τους καλύτερους λαδερούς λαχανοντολμάδες είναι το άφθονο ξερό κρεμμύδι, τα μπόλικα μυρωδικά και ένα εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο....

103. Μελιτζάνες και πιπεριές Φλωρίνης γεμιστές με ρύζι και αρωματικά

Σουσάμι, πιπερόριζα και άφθονα μυρωδικά εμπλουτίζουν τη γέμιση και δημιουργούν ένα άκρως απολαυστικό πιάτο....

104. Μυδοπίλαφο πολίτικο

Πλούσιο, αρωματικό, θαλασσινό πιλάφι, ωραιότατο ως γεύμα, ως μεζές ή πάνω σε έναν γιορτινό μπουφέ....

105. Μελιτζανόρυζο με κολοκυθάκια, ντομάτα και μυρωδικά

Όλο το καλοκαίρι σε αυτή τη συνταγή. Μελιτζάνες, κολοκυθάκια και ντομάτα μαζί με ένα εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο δημιουργούν ένα απίθανο πιάτο....

106. Ριζότο με ντομάτα, φέτα και θυμάρι

Απλό και εύκολο στην παρασκευή αυτό το κατακόκκινο ριζότο έχει ένα μοναδικό σερβίρισμα: Αρωματικό μείγμα φέτας, ντομάτας και θυμαριού (!)...

107. Ρυζόγαλο με μοσχολέμονο και ελαιόλαδο

Το παραδοσιακό μας ρυζόγαλο ξεχνάει για λίγο την κανέλα και παντρεύεται με τα φίνα αρώματα του λάιμ, σε αυτή την ντελικάτη και επιδορπιακή εκδοχή....

108. Κολοκυθολούλουδα γεμιστά, αργοψημένα στον φούρνο

109. Πιλάφι με μελιτζάνες και φέτα, σαν ριζότο

Ένα μυρωδάτο, ζουμερό πιλάφι που μοιάζει με ριζότο, αλλά γίνεται γρηγορότερα και με σκέτο νερό αντί για ζωμό. Η γεύση του ενισχύεται ιδιαίτερα με τις ελιές. Η σεφ προτιμά τις δαμασκηνοελιές για την μπαμπάτσικη σάρκα τους, εσείς όμως χρησιμοποιήστε ελιές της αρεσκείας σας....

110. Σπανακόρυζο με αυγό μάτι

H συνταγή είναι της Νικολέτας Καλούδη που δεν κρύβει την αδυναμία της γι’ αυτό το απλό φαγάκι. Το θεωρεί από τα νοστιμότερα της ελληνικής κουζίνας. Για να γίνει πιο χορταστικό το φαγητό, το συνοδεύει με ένα αυγό τηγανητό μάτι και, φυσικά, με τυρί φέτα....

111. H καψαλισμένη παέγια της Καταλονίας (Arroz socarrat)

Μια και διανύουμε περίοδο Σαρακοστής, ο σεφ επέλεξε τη νηστίσιμη εκδοχή της συνταγής, δηλαδή με μύδια και γαρίδες.Το βέβαιο είναι ότι αξίζει να αναζητήσουμε τις ειδικές ποικιλίες ρυζιού για παέγια, όπως την bomba (ή ρύζι της Βαλένθια) και κυρίως τη senia. Είναι κοντόκοκκες ποικιλίες, με άφθονο άμυλο και τρομερά μεγάλη απορροφητικότητα. Η παέγια πρέπει να γίνει μελωμένη, αλλά οι κόκκοι όχι al dente, πρέπει να είναι καλά μαγειρεμένοι. Εναλλακτικά, επιλέγουμε την ποικιλία carnaroli, που προορίζεται για ριζότο και θεωρείται καλό υποκατάστατο των ισπανικών ποικιλιών. Σημαντικό: η αναλογία ρυζιού-ζωμού να είναι 1:4 και να μην παραφορτώσουμε την παέγια με πολλά υλικά....

112. Ρεβίθια κοκκινιστά με δεντρολίβανο

«Τα ρεβίθια στη Σμύρνη, τα μαγειρεύανε συχνά με πολλούς τρόπους. Έβαζαν από πάνω χοντρές ροδέλες κρεμμύδι και μετά φέτες ντομάτας. Άλλες φορές, ειδικά στην αυγουστιάτικη νηστεία, τα συμμαγειρεύανε με μελιτζάνα, για να είναι πιο χορταστικά. Συχνά τα άλεθαν και τα κάνανε κεφτέδες, μεζέ για το τσίπουρο. Αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά είναι το ρεβιθόρυζο. Όποτε περίσσευαν ρεβίθια, την επόμενη μέρα έριχναν λίγο ρύζι και είχαν ένα καινούργιο φαγητό. Το ίδιο έκαναν και στις φακές, ρίχνανε λίγο κοφτό μακαρονάκι»....

113. Χταπόδι με ρύζι στη γάστρα

Το εντυπωσιακό στη συνταγή αυτή είναι όχι μονάχα ο συνδυασμός χταποδιού-ρυζιού αλλά η παρουσία του ίδιου του ρυζιού! Είναι ένα νεότερο συστατικό της ελληνικής διατροφής, μετρά πολύ λιγότερο από έναν αιώνα και μέχρι περίπου τη δεκαετία του 1960, τα γεμιστά, τα πιλάφια και άλλα παρόμοια φαγητά που σήμερα τα γνωρίζομε με ρύζι, μαγειρεύονταν κυρίως με στάρι (πλιγούρι ή τραχανά). Δεν ήταν μεν άγνωστο, ήταν όμως σπάνιο. Η συστηματική καλλιέργειά του στην Ελλάδα ξεκίνησε με το περίφημο «Σχέδιο Μάρσαλ» και τον Αμερικανό γεωπόνο Ουόλτερ Πάκαρντ, ο οποίος υπέδειξε στους αγρότες πώς να καλλιεργούν το ρύζι γύρω από το δέλτα του ποταμού Σπερχειού, ώστε να αυξήσουν το εισόδημά τους και να έχουν πρόσβαση σε μια θρεπτική και οικονομική τροφή....

114. Ρεβίθια με κολοκύθα και ρύζι

Το παραδοσιακό ρεβιθόρυζο λίγο αλλιώς (!)...

115. Kulebyaka (πίτα με σολομό, μανιτάρια και ρύζι)

Ο Τσέχωφ σε ένα διήγημά του τη χαρακτήρισε «ορεκτική, ξεδιάντροπη μέσα στη γύμνια της», καθώς την έφερε στο μυαλό του κομμένη ώστε να αποκαλύπτεται η γέμισή της. Εξίσου την ύμνησαν στα κείμενά τους ο Τουργκένιεφ και ο Γκόγκολ. Η kulebyaka είναι μια πίτα -έργο τέχνης, από κάθε άποψη: έχει πλούσια γέμιση, που την καθιστά ξεχωριστό έδεσμα, και ένα περιτύλιγμα από νόστιμο ζυμάρι, στολισμένο με λουλούδια, φύλλα και πουλιά. Οι Γάλλοι σεφ της τσαρικής αυλής, πειραματίστηκαν με τη συνταγή και παράλλαξαν τη γέμιση και τη ζύμη της, ενώ ο ίδιος ο Εσκοφιέ τη σύστησε στο Παρίσι ως ένα αριστούργημα της ρωσικής γαστρονομίας. Οι εκδοχές της, συνήθως περιέχουν ψάρι, όπως σολομό, συχνά και χαβιάρι, ενώ λέγεται πως παλιότερα, στο κέντρο της πίτας έβαζαν και ένα κομμάτι πάγου που έλιωνε στο ψήσιμο, για να γίνει ζουμερή η γέμιση....

116. Πλετσίντα, η τσιγγάνικη ρυζοτυρόπιτα

Η παραδοσιακή τσιγγάνικη πρωτοχρονιάτικη πίτα δεν είναι γλυκιά, αλλά μια ρυζοτυρόπιτα με 12 χειροποίητα φύλλα, όσοι και οι μήνες του χρόνου. Ανάμεσα στα λεπτά φύλλα μπαίνει βρασμένο ρύζι και μείγμα από φέτα, γάλα και ανθότυρο. Και κάπου ανάμεσά τους μπαίνει το «φλουρί» και ένα μικρό κλαδάκι ελιάς, για το καλό. Ετοιμάζεται το βράδυ της Πρωτοχρονιάς αλλά και σε άλλες περιστάσεις, όπως για να τιμήσουν έναν μουσαφίρη ή για να γιορτάσουν ένα ευχάριστο γεγονός. Με το πέρασμα των χρόνων, οι νεότερες γενιές φτιάχνουν τη συνηθισμένη γλυκιά βασιλόπιτα, τη «βασιλέγκι», αλλά οι μεγαλύτερες γυναίκες επιμένουν στην παραδοσιακή τσιγγάνικη πλετσίντα και δείχνουν έτσι την τέχνη τους στο άνοιγμα λεπτών φύλλων....

117. Πιλάφι με μανιτάρια και αρακά

Μπορούμε να αντικαταστήσουμε το μπέικον με σύγλινο ή απάκι ή ένα καπνιστό ζαμπόν και να εμπλουτίσουμε το πιλάφι με κύβους γραβιέρας, που θα προσθέσουμε στο τέλος του μαγειρέματος, ίσα να λιώσουν ελαφρώς....

118. Ψαρόσουπα με λαχανικά και ρύζι, αυγολέμονο

Στο ποτήρι μας, ένα σαντορινιό Νυχτέρι ή ένα ισπανικό Sherry Αmontillado....

119. Κοτόσουπα με ρύζι, αυγολέμονο

Φαγητό-βάλσαμο, με σχεδόν θεραπευτική επίδραση στο στομάχι και στην ψυχή. Τα ζωντανά πουλερικά παλιότερα δεν έλειπαν από καμία αυλή, ακόμη και στις πόλεις, ωστόσο δεν θυσιαζόταν έτσι εύκολα ένα κοτόπουλο. Για την κοτόσουπα συγκεκριμένα το κατάλληλο πουλερικό ήταν η γριά κότα του κοτετσιού, που πια δεν δίνει αυγά και έχει όσο λίπος χρειάζεται για να δώσει νοστιμιά στη σούπα. Για τις γιαγιάδες μας η κοτόσουπα ήταν ένα πιάτο είτε γιορτινό είτε για όσους είχαν ανάγκη από γιατρειά και τόνωση. Κι αν η κοτόσουπα είναι συνηθισμένη και σε άλλες χώρες, η ελληνική ξεχωρίζει για το αυγολέμονό της, αυτή την υπόξινη σάλτσα που δένει το φαγητό, χαρίζει νοστιμιά και τονώνει. Η τέχνη της νοικοκυράς φαινόταν στο πόσο βελούδινο και κρεμώδες θα γίνει το αυγολέμονο. Ο μέγας φόβος ήταν μην κόψει, γι’ αυτό και κάθε γυναίκα είχε το «μυστικό» της, στο χτύπημα, στην προσθήκη των κρόκων στη μαρέγκα, στο πώς θα ρίξει τον λεμονοχυμό....

120. Εδώ υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος

..κι εμείς ασχολούμαστε με κάτι πράγματα μικρά....