Κείμενο: Εύη Βουτσινά
Φωτογραφία: Κατερίνα Καμπίτη
Σκέφτομαι την κοπανιστή της Μυκόνου, τη μοναδική φέτα της Κεφαλονιάς και τη μούγδα της, τα ποντιακά λιαστά τυράκια (τα τσορτάνια), το λαδοτύρι της Ζακύνθου, τις φακές της Εγκλουβής Λευκάδας, το αληθινό τσαλαφούτι της Ηπείρου. Τις πατάτες του Νευροκοπίου, τα φουρνιστά μυζηθράκια της Λέσβου και άλλα ων ουκ έστιν αριθμός που δοκιμάζω τριγυρίζοντας σε όλες τις άκρες αυτού του τόπου.
Σήμερα που όλοι πιστεύουν ότι ως χώρα φτάσαμε στο... μη περαιτέρω και υπάρχουν νέοι άνθρωποι χωρίς δουλειά γεμάτοι ενέργεια και διάθεση για δημιουργία, δεν θα μπορούσαν να πάνε κοντά στους ηλικιωμένους παραγωγούς καλλιεργητές και κτηνοτρόφους, να μαθητεύσουν κοντά τους υπομονετικά, να μάθουν την τέχνη τους με σκοπό να την συνεχίσουν!
Υπό δύο αυστηρές προϋποθέσεις: πρώτον να αναλάβει την ευθύνη του ο καθένας και να μη στηριχθεί στην «προστασία» του κράτους αλλά στα δικά του κότσια, έχοντας στο νου του ότι αυτή είναι μια δουλειά που χρειάζεται αφοσίωση, υπομονή, επιμονή και σκληρή εργασία.
Δεύτερον να πάρει απόσταση από την καπατσοσύνη, τον ξερολισμό και τη λατρεία της ευκολίας που σκοτώνει τη δημιουργικότητα.
Μπορούμε να παράγουμε εκλεκτά προϊόντα, αυθεντικά και με ταυτότητα. Υπάρχουν επιστημονικοί φορείς που μπορούν να βοηθήσουν, υπάρχουν και αγορές έτοιμες να υποδεχθούν και να πληρώσουν το χρήμα που αναλογεί και, βέβαια, υπάρχουν μεμονωμένες προσπάθειες που ανθούν και ανταμείβουν τους γενναίους που τις αποτόλμησαν.
Χρειάζεται ο τόπος μας να ξαναβρεί την περηφάνια του για τις νοστιμιές του και οι επίδοξοι τολμητίες να εμπεδώσουν τις απλές προαιώνιες αλήθειες. Δεν γίνεται, λόγου χάριν, να φτιάξεις κεφαλονίτικο τυρί με ζώα που βόσκουν στη Ρούμελη ή στη Μακεδονία. Πρέπει να έχεις την ντόπια ράτσα προβάτων που δεν θα την ταΐζεις με «γιαρμά», αλλά να τρώει τα χορταράκια του Αίνου. Θα έχει τη μυρωδιά και τη γεύση καθώς και την ιδιαίτερη τεχνική του συγκεκριμένου τόπου, θα είναι προϊόν ξεχωριστό, μοναδικό στο είδος του και ο παραγωγός του εκτός από το οικονομικό όφελος θα είναι περήφανος για τη δουλειά του. Αυτό το τελευταίο μας έλειψε πολύ τα τελευταία χρόνια. Ο Γαστρονόμος βράβευσε και πάλι φέτος ανθρώπους που κάνουν τέτοιες δουλειές με ευθύνη και συνέπεια και χαρήκαμε πολύ που τους γνωρίσαμε.
Μια σκέψη έκανα και σας την είπα. Δεν χρειάζονται ηρωισμοί ούτε πολλά λόγια. Η σιωπή σ’ αυτήν την περίπτωση είναι αξία ίση με τον μόχθο που απαιτούν αυτές οι ξεχωριστές δουλειές.
