ΓΝΩΜΕΣ

Γρανίτες και αυτοσχέδια σορμπέ ή απλώς ένα ζουμερό ροδάκινο ξεπλυμένο στη θάλασσα, τέτοια είναι τα επιδόρπια που απαιτεί το ελληνικό θέρος· γλυκά που έχουν την ίδια επίδραση στο σώμα με ένα ποτήρι κρύο νερό.

Δεν ξέρω τι θα σκεφτόμουν αν ήμουν Φινλανδή ή Ουκρανή, όπου το καλοκαίρι είναι διαφορετικό, αλλά εμείς που ζούμε στη Μεσόγειο αλλιώς τη βιώνουμε τούτη την εποχή. Εδώ, η ζέστη διαλύει τα μέλη του σώματος, στις μεγάλες τσιμεντένιες μας πόλεις όπου το τσιμέντο, η άσφαλτος και η λαμαρίνα ανάβουν και αντανακλούν την κάψα του ήλιου. Αλλο τώρα εάν είσαι κοντά στη θάλασσα και μπορείς κάθε τόσο να δροσιστείς με μια βουτιά ή αν είσαι σ’ ένα ορεινό χωριό κάτω από πλάτανο ή μουριά και ψάχνεις το ζακετάκι σου.

Τα σκέφτομαι αυτά καθώς αναμετρώ τα καλοκαιριάτικα γλυκά. Όσο κι αν αγαπάς -λέω- τη σοκολάτα, δεν λαχταράς το ζεστό σουφλέ της Ιούλιο ή Αύγουστο, μέσα στο λάλαρο. Θέλεις κάτι δροσερό· να είναι και να δείχνει δροσερό, εννοώ. Κι έτσι καταλήγουμε στα γλυκά με φρούτα, με ανάλαφρες, ντελικάτες κρέμες, με μαρεγκούλες που -τσακ- τρίβονται μόλις τις ακουμπήσει το δόντι. Ζελέδες με φρέσκα φρούτα και μπαβαρουάζ. Γρανίτες με φρουτένια γεύση, κρύες, παγωμένες, που κατεβάζουν τη θερμοκρασία. Καλά, τα παγωτά εννοείται πως έχουν την πρώτη θέση, ιδιαίτερα αν είναι σπιτικά ή, τέλος πάντων, από καλό σόι!

Όμως, σας εξομολογούμαι ότι, αν το γλυκό δεν είναι εξαιρετικό, εγώ προτιμώ να μην το φάω καθόλου. Όχι από αλαζονεία, όχι από σνομπισμό, αλλά σκέφτομαι πολύ απλά ότι τα γλυκά δεν τα τρώμε για να επιβιώσουμε, αλλά μόνο και μόνο για να τα απολαύσουμε. Θα μου πείτε πού να τα βρούμε τα καλά γλυκά; Πρώτον, σας βεβαιώνω πως όποιος ψάχνει, βρίσκει· δεύτερον, αν δεν βρίσκει, το φτιάχνει μόνος του. Τόσες συνταγές έχουμε εδώ, και μην τα φοβάστε. Αν δεν τα πετύχετε ακριβώς όπως ο κύριος Παρλιάρος στην όψη, σίγουρα θα τα πετύχετε στη γεύση.

Βέβαια, υπάρχουν και χίλιες δυο αυτοσχέδιες λύσεις για να γλυκάνουμε το δοντάκι μας όταν δεν βρίσκουμε γλυκά. Λόγου χάριν, εκτός από τη βανίλια υποβρύχιο (τι μεγαλείο!), μπορούμε να θυμηθούμε κόλπα της γιαγιάς, που θα τα προσαρμόσουμε στις δυνατότητες της στιγμής. Σ’ ένα ωραίο ποτήρι βάζουμε τριμμένο πάγο (χτυπάμε τα παγάκια μέσα σε καθαρή πετσέτα με το γουδοχέρι) και ρίχνουμε πάνω κάμποσο πετιμέζι ή τριαντάφυλλο γλυκό. Τις προάλλες είχα κάνει συμπυκνωμένη λεμονάδα - ξέρετε, αυτή που αραιώνουμε με νερό για να δροσιστούμε. Ε, την έβαλα αδιάλυτη πάνω σε τριμμένο πάγο και ήταν μια ομορφιά. Για τα βράδια του καλοκαιριού, το πιο καλό μου επιδόρπιο είναι μια μπάλα παγωτό καϊμάκι μ’ έναν καυτό διπλό εσπρέσο από πάνω.

Έπειτα, σ’ αυτόν τον ευλογημένο τόπο όπου ζούμε (άλλο η κρίση, μην τα μπερδεύουμε) τούτη την εποχή τα φρούτα είναι σαν γλυκά. Η σουλτανίνα, το καρπούζι, το πεπόνι, τα δροσισμένα (όχι παγωμένα) σύκα, για να μην πω για τα ροδάκινα κάθε λογής. Βέβαια, τη σουλτανίνα την προτιμώ πάνω σ’ ένα τσίζκεϊκ λεμονιού, καθώς και τα σύκα. Τα ροδάκινα ψητά στη σχάρα με λίγο μέλι (αν προλάβουμε και δεν φαγωθούν με τα παϊδάκια), αλλά, αν δεν υπάρχει ένα εκλεκτό τσίζκεϊκ, τότε προτιμώ το σταφύλι σκέτο. Ολα κι όλα, στα γλυκά απαιτείται επίπεδο. Τέλος, θα σας πω ότι ένα κρύο ροδάκινο που το ξεπλένετε στη θάλασσα πριν το φάτε, μετά το μπάνιο, είναι πιο γλυκό καθώς έρχεται στη γλώσσα, μαζί με τη ζουμερή του σάρκα, και μία αλμυρή σταγόνα.