Μου συνέβη εχθές το εξής: είχα μουλιάσει γίγαντες αποβραδίς και μετά, ακολουθώντας τις οδηγίες της συσκευασίας, τους έβρασα για περίπου 45 λεπτά, ίσα-ίσα να αρχίσουν να μαλακώνουν. Τους σούρωσα και τους έβαλα με ένα λεμονάτο πέστο μυρωδικών και νερό να ψηθούν στο φούρνο. Στην αρχή τους είχα ξεσκέπαστους, μετά όμως, καθώς έβλεπα πως δεν μαλάκωναν με τίποτα, τους σκέπασα με αλουμινόχαρτο γα να ψηθούν μέσα στα υγρά και τους υδρατμούς τους. Τζίφος. Μετά από 2 ώρες ψήσιμο οι γίγαντες κρατούσαν «χαρακτήρα». «Έτσι, είστε;», θύμωσα. Τους ξανατούμπαρα στην κατσαρόλα, τους σκέπασα με νερό και τους άφησα να βράσουν μέχρι να γίνουν τρυφεροί.
Μαγειρικό δίδαγμα Νο 1: Δεν βάζουμε στο ταψί γίγαντες αν δεν έχουν γίνει προηγουμένως στο βράσιμο αρκούντως τρυφεροί.
Μαγειρικό δίδαγμα Νο 2: Αν δεν έχουν γίνει στο ψήσιμο όσο τρυφεροί θέλουμε, τους βάζουμε στην κατσαρόλα όπου το «αμείλικτο» βράσιμο θα τους καταφέρει. Μπορεί να μην αποκτήσουν τη... φουρνιστή γεύση, όμως θα γίνουν μια χαρά.
