Πιστεύω στο προσωπικά μαγειρεμένο φαγητό. Αυτό που προετοιμάζουμε για έναν αποδέκτη -φίλο ή εραστή- για να τον καταπραΰνουμε από μια δύσκολη καθημερινότητα. Αυτή η τροφή δεν μπορεί παρά να είναι η διαδικασία της συναισθηματικής αγωγής, όπου ο μάγειρας και ο συνδαιτυμόνας αντιλαμβάνονται τη φροντίδα μέσα από τη γεύση, όπως το μωρό εισπράττει τη στοργή από τη μάνα του. Με συνταγές που είναι κομμένες και ραμμένες σε μέτρα συγκεκριμένα, σαν φουστάνι από μοδίστρα που λογαριάζει τη μέση, το στήθος, τις ατέλειες, τα γούστα. Μέτρα διαφορετικά από την prêt-à-porter κουζίνα των εστιατορίων, όπου η μαγειρική έρχεται να ταιριάξει σε όλα τα μεγέθη. Και όταν τη δοκιμάζεις, είναι λες και καμαρώνεις ένα ωραίο ακριβό παπούτσι τρία νούμερα μεγαλύτερο από το πόδι σου. Καλός ο σεφ, αλλά ξέρει ότι θες παραπάνω αλάτι, περισσότερο κόλιαντρο, το χάρτη των προτιμήσεών σου τελοσπάντων, που ο αγαπημένος άνθρωπος γνωρίζει σαν την παλάμη του;
Οχι, εμένα μου αρέσει να μαγειρεύω και να μου μαγειρεύουν, να αισθάνομαι ότι η βάσανος της αγάπης πέρασε από μαχαίρια ακονισμένα, από κατσαρόλες που αχνίζουν και από κρασιά που παγώνουν στο ψυγείο. Είναι η τελετουργία που καταλήγει στο βάλσαμο, σε αυτήν τη λυτρωτική πρώτη μπουκιά που βλέπεις το πρόσωπο του άλλου να φωτίζεται και νιώθεις την ευτυχία να φτάνει μέχρι τα δικά σου σπλάχνα. Οσο βαθαίνει η οικονομική κρίση, όσο δυσκολεύει η ζωή εκεί έξω, τόσο αυτή η διαπροσωπική διαδικασία της βρώσης αποκτά νόημα. Καλείσαι να μπεις στην κουζίνα για να επουλώσεις τις καθημερινές «γρατζουνιές», να φτιάξεις σούπες που εξημερώνουν την αγριάδα που προκαλεί η θλίψη, να πολεμήσεις τη ματαίωση με μια ζωογόνο μακαρονάδα, να διώξεις το θυμό με ψωμί ζυμωτό, να γλυκάνεις τον σύντροφο (μα δεν είναι τυχαία η λέξη) με ένα αργοψημένο φαγητό στο φούρνο, να τον κάνεις να ξαναβρεί το ρυθμό της ανάσας και το χαμόγελο που κάπου κρύφτηκε.
Ρομαντικές ανοησίες; Εγώ λέω πως, αν τις πιστεύεις, στο τέλος λειτουργούν. Ο,τι μαγειρεύτηκε με συναίσθημα περνά σε όλο το κορμί. Και όσο και αν μου άρεσε κάποτε να τρώω έξω και να ξέρω τη γεωγραφία της πόλης με τα εστιατόρια και τις ταβέρνες, τώρα θέλω να συστραφώ στο κουκούλι μου και να κλείσω μέσα όσους θέλω να προστατεύσω. Μπορεί να είναι και σύμφυτο της γυναικείας ψυχοσύνθεσης η πεποίθηση πως η τροφή σε ξαναγυρίζει πίσω στο μαστό. Και ο θηλασμός, η από σώμα σε σώμα κοινωνία, δεν μπορεί παρά να αφορά μονάχα δύο.
