Κείμενο: Λίνα Γιάνναρου
Οι αγρότες κάνουν θεωρητικά μαθήματα, παρακολουθούν τη γραμμή παραγωγής των προϊόντων, ενώ γίνεται και πρακτική στο χωράφι.
Ο Θωμάς, αγρότης «από πάντα» όπως λέει, τρώει τα ζυμαρικά του αλ ντέντε. Καινούργιο συνήθειο. Παλιά τα ’βαζε στην κατσαρόλα και καμιά φορά τα ξεχνούσε. «Το καλό με τα μακαρόνια είναι ότι και λασπωμένα κουτσοτρώγονται», παρηγοριόταν. Αλλά όχι πια. Από πέρυσι, όταν έμαθε ότι το «κράτημα» στο δόντι των ζυμαρικών δεν είναι πάντα στο χέρι του μάγειρα ούτε καν στο χέρι της βιομηχανίας, αλλά στα επίπεδα της πρωτεΐνης στο σιτάρι, είναι στους χρόνους του ακριβής.
Παραγωγός σίτου, κριθαριού, αλλά και βαμβακιού στη Νίκαια της Λάρισας, ο Θωμάς, στα 38 του, αποφάσισε πέρυσι να παρακολουθήσει τα επιμορφωτικά σεμινάρια που διοργανώνει κάθε χρόνο η Melissa - Κίκιζας, με την οποία έχουν συμβολαιακή σχέση. «Γιατί καλή η εμπειρία, αυτά που μας έμαθαν οι πατεράδες μας, αλλά κάποια πράγματα έχουν αλλάξει», λέει στην «Κ». «Υπάρχουν νέες μέθοδοι από την παραγωγή έως την πώληση, άλλοι χρόνοι στην καλλιέργεια. Μπαίνεις σε άλλη λογική, ενδιαφέρεσαι πια περισσότερο για την ποιότητα». Αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος από το εγχείρημα, σημειώνει στην «Κ» ο Αλέξ. Κίκιζας, διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας, εγγονός και συνονόματος του ιδρυτή της. «Οσοι παρακολουθούν το πρόγραμμα νιώθουν πια ότι το τελικό προϊόν, το πακετάκι των ζυμαρικών, είναι και δικό τους. Αλλο να πουλάς απλώς σε μια βιομηχανία το σιτάρι σου και άλλο να γνωρίζεις ακριβώς πού πάει και τι γίνεται αφού το παραδώσεις».
Διαβάστε όλο το άρθρο στο www.kathimerini.gr
