ΓΝΩΜΕΣ

Ο βιοκαλλιεργητής Γιάννης Μέλλος διερωτάται αν τελικά στην Ελλάδα τρώμε όσο καλά πιστεύουμε. Με θεωρίες και με πράξεις καταλήγει στο ότι η απάντηση κρύβεται στα ηφαίστεια.

Oι περισσότεροι Έλληνες έχουμε την πεποίθηση ότι τα προϊόντα της δικής μας γης είναι τα καλύτερα στον κόσμο όλο. Προβληματιζόμενος κατά πόσο αληθεύει αυτό, σε διάφορα ταξίδια δοκίμασα αρκετά από αυτά που έχουν να προσφέρουν κοντινοί ή μακρινοί τόποι. Το αποτέλεσμα δεν με ενθουσίασε ιδιαίτερα. Γενικά τους έλειπε αυτό το κάτι παραπάνω που θα έκανε κάποιον να παραδεχτεί τη νοστιμιά τους. Το ίδιο «κάτι» που κάνει ένα αντίστοιχο ελληνικό προϊόν διακριτό όχι μόνο ως προς το γένος και την ποικιλία του, αλλά και ως προς τη συγκεκριμένη περιοχή στην οποία παράγεται.

Ξεκίνησα λοιπόν να αναζητώ γιατί συμβαίνει αυτό. Αφού ανέτρεξα σε διάφορες επιστημονικές αναλύσεις, δυσνόητους όρους μάρκετινγκ και άλλα... δεινά, μπήκα στον πειρασμό να φτιάξω μια δική μου θεωρία (τι Έλληνας θα ήμουν, άλλωστε;). Μια θεωρία που ενδεχομένως θα ερμήνευε το γιατί είναι πιο εύγευστα τα δικά μας προϊόντα. Πολύτιμη βοήθεια σε αυτή την προσπάθεια ήταν «ο νόμος του ελαχίστου» που διατύπωσε ο Γερμανός Γιούστους φον Λίμπιγκ (1803-1873), ο θεμελιωτής της οργανικής χημείας: «Ο ρυθμός ανάπτυξης και λειτουργίας ενός ζωντανού οργανισμού ακολουθεί τη συγκέντρωση του ελάχιστου στοιχείου».

Φανταστείτε ένα όρθιο ξύλινο βαρέλι γεμάτο υγρό. Έστω ότι τα κάθετα σανίδια του αποτελούν τους επιμέρους παράγοντες που είναι απαραίτητοι για την ομαλή λειτουργία ενός ζωντανού οργανισμού. Αρκεί μόνο ένα σανίδι να είναι κοντύτερο για να φτάνει η στάθμη του υγρού υποχρεωτικά μέχρι το συγκεκριμένο ύψος. Έτσι συμβαίνει και στη φύση: αρκεί μόνο ένας παράγοντας ανάπτυξης να είναι σε ανεπάρκεια και όλο το σύστημα δυσλειτουργεί.

Τι έχει λοιπόν η Ελλάδα που δεν έχουν άλλες χώρες; Μην είν’ οι κάμποι, μην είναι τα βουνά; Μπορεί και να είναι, αν και υπάρχει κάτι ακόμα, που δεν το συναντάμε οπουδήποτε: τα ηφαίστεια! Οι εκρήξεις τους έχουν προξενήσει, χιλιετίες τώρα, μεγάλες γεωλογικές ανακατατάξεις και έχουν φέρει στην επιφάνεια μεγάλες ποσότητες από λιωμένα πετρώματα, μέταλλα και ιχνοστοιχεία, τα οποία, με την πάροδο του χρόνου και τη διάβρωση που υπέστησαν από τη βροχή και τον αέρα, έγιναν λίπασμα για τα φυτά και τα δέντρα. Αυτό το λίπασμα είναι η πολύτιμη τροφή που μπορεί να προσδώσει εξαιρετική γεύση στα βρώσιμα προϊόντα. Αν τούτος ο παράγοντας συνδυαστεί και με το ξηροθερμικό κλίμα της χώρας, τότε δικαιούμαστε να μιλάμε για προϊόντα που ξεχωρίζουν σε παγκόσμιο επίπεδο, όπως για παράδειγμα τα σαντορινιά.

Ας είμαστε λοιπόν υπερήφανοι που ζούμε σε αυτόν τον τόπο με τις πλείστες όσες ιδιαιτερότητες, αφού τουλάχιστον τρώμε καλά.