ΓΝΩΜΕΣ

Άραγε τι είναι αυτό που καθορίζει την τιμή ενός προϊόντος; Βεβαίως και είναι η προσφορά και η ζήτηση, το κόστος παραγωγής, η σπανιότητα, αλλά μήπως θα μπορούσε να είναι και η κεκτημένη ταχύτητα; Πόσο πιθανό είναι επίσης η τιμή των διαφόρων ειδών ψαριών για παράδειγμα να οφείλεται σε ιστορικούς λόγους;

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι είμαστε επαγγελματίες ψαράδες το 1930 και είμαστε πολύ τυχεροί γιατί πιάσαμε πάρα πολλά ψάρια. Αφού χαρήκαμε και το πανηγυρίσαμε για λίγο, αρχίζει ο Γολγοθάς της πώλησης. Πού θα πουλήσουμε όλα αυτά τα ψάρια με δεδομένο ότι δεν υπάρχουν ψυγεία και δεν υπάρχει γρήγορο δίκτυο διανομής ώστε να πουληθούν εγκαίρως; Ένα μέρος μπορεί βεβαίως να παστωθεί για να μη χαλάσει, αλλά και τα αλίπαστα δεν έχουν τεράστια ζήτηση γιατί όλοι οι ψαράδες σκέφτονται το ίδιο. Το μόνο που μας κάνει να χαιρόμαστε είναι ότι εμείς τουλάχιστον πιάσαμε λυθρίνια και σαργούς και θα μπορέσουμε να τα διατηρήσουμε περισσότερο γιατί είναι «στεγνά» ψάρια και με μικρή περιεκτικότητα σε λίπος. Ενώ ο κακομοίρης ο Γιώργης έριξε την τράτα και έπιασε 2.000 οκάδες σαρδέλα, και έτσι λιπαρό που είναι το ψάρι πρέπει να το πουλήσει όσο όσο, γιατί χαλάει πολύ γρήγορα. Αχ, βρε κακομοίρη Γιώργη, τι έπαθες! Από τη μια χαρά, από την άλλη πίκρα. Πώς να πιάσει καλές τιμές που πρέπει όλη η σαρδέλα να πουληθεί σήμερα γιατί αύριο θα είναι για πέταμα! Πάσα προσφορά δεκτή!

Η συνέχεια της ιστορίας λίγο πολύ αναμενόμενη. Την πούλησε ο Γιώργης την τράτα και έμεινε στην ιστορία γνωστός ως ο Γιώργης ο ψαράς που πούλαγε σαρδέλες. Σαν να μιλάμε για κάτι εντελώς απαξιωμένο. Τι κι αν οι επιστήμονες τα τελευταία χρόνια έχουν αναδείξει και προβάλει τα οφέλη των ωμέγα λιπαρών οξέων στη διατροφή μας. Τι κι αν τα φρέσκα λιπαρά ψάρια θεωρούνται άριστη τροφή. Αυτό που έχει καταχωριστεί στη συνείδηση των καταναλωτών είναι ότι η σαρδέλα, η φρίσσα και ο γαύρος είναι τα ψάρια των φτωχών. Στην πραγματικότητα όμως τα λεγόμενα «πρώτα ψάρια» (το λυθρίνι, ο σαργός, η συναγρίδα) δεν είναι τα ψάρια των πλουσίων, αλλά των φτωχών στο πνεύμα και στη γνώση!