Τρομάζει τους κολυμβητές, αλλά οι καλοφαγάδες την αγαπούν για τη θαυμάσια σάρκα της και τα μεγάλα φιλέτα της. Ο Λευτέρης Λαζάρου την «ψήνει» στο τηγάνι, τη σερβίρει με μελωμένο, λαχταριστό κριθαράκι και μας αφήνει να απολαύσουμε τις γευστικές αντιθέσεις.
Φαίνεται πως την εποχή που είναι γραμμένο το χειρόγραφο η πιο γνωστή κάππαρη ήταν της Σίφνου και της Αιγύπτου (του Μισιριού). Οι σχετικές πληροφορίες είναι ελάχιστες. Το ενδιαφέρον στη συνταγή ωστόσο είναι η λέξη «σγουατζέτο»: στα Επτάνησα πρόκειται για ένα πασχαλινό φαγητό με αντεράκια τυλιχτά, μαγειρεμένα στην κατσαρόλα (ή ψημένα στο φούρνο), μέσα σε σάλτσα που την αφήνουν να δέσει. Η δεμένη αυτή σάλτσα σγουατζέτο, είναι πιθανό να πήρε το όνομά της από την ιταλική λέξη sguazzetto που σημαίνει «κυλιέμαι στη λάσπη». Ενδέχεται λοιπόν, πάντα με πολλές επιφυλάξεις καθώς δεν υπάρχουν πολλές αναφορές και γαστρονομικές μεταφράσεις, ότι σγουατζέτο είναι καθετί μαγειρεμένο σε μια σάλτσα δεμένη ώστε το αποτέλεσμα να μην είναι «μπλουμ», αλλά δεμένο, πυκνό. Γι‘ αυτό και η συνταγή μας εδώ, με κάππαρη, εκτός από ωμή σαλάτα (από μόνο της ένα πολύ πρωτότυπο πιάτο), προτείνεται και ως ζεστό πιάτο, μαγειρεμένο στα ζουμάκια του. Ένα σγουατζέτο με λάδι, όπως λέει και ο τίτλος του.