Κείμενο: Εύωχος
Θα σας έτυχε, ίσως, κάποιο πρωινό ή σούρουπο του θέρους να βρεθήκατε σε σπιτικό λαχανόκηπο ορεινού χωριού με το νερό να τρέχει ανάμεσα σε φασολιές, κλαρωμένες σε καλάμια, και να ποτίζει τις ρίζες τους, να δένει μυστικά τον καρπό τους. Και ασφαλώς θα σας έτυχε -καθισμένοι, μεσημέρι, γύρω από τραπέζι από ξύλο παλαιικό, κάτω από μουριά πλατύφυλλη- να γευτείτε φρέσκα φασολάκια κομμένα, καθαρισμένα και μαγειρεμένα από το χέρι και την αγάπη γυναίκας που κοπίασε, όπως εκείνη η μητέρα στο «Καπνισμένο τσουκάλι» του Ρίτσου «που θα καθαρίζει φρέσκα φασολάκια στη δροσερήν αυλόπορτα» κι ας την λοιδόρησαν και εκείνη και τον ποιητή «φιλομαθείς» αγοραίοι της μεταπολιτευτικής περιόδου. Φρέσκα φασολάκια λοιπόν, συχνά, συχνότατα κι αυτό το καλοκαίρι. Βρασμένα αμπελοφάσουλα ή και με πατάτες και τρυφερά κολοκυθάκια, σαλάτα με λαδόξυδο, λιτή όπως αυτός ο τόπος. Ή, πάλι, τσαουλιά λαδερά, γιαχνισμένα και τραγανά, με κρεμμυδάκι τσιγαριστό και ντομάτα φρέσκια· και τη φέτα πιπεράτη στο πλάι, με το ψωμί φρέσκο και έτοιμο να δέσει το σύνολο σε μιαν αρμονία γευστική.
Φρέσκα φασολάκια μπαρμπούνια κοκκινιστά με αρνάκι στο κυριακάτικο μεσημεριανό τραπέζι και με το παγωμένο κοκκινέλι στο ποτήρι ως χαρωπό ιντερμέδιο της ευωχίας. Φρέσκα φασολάκια ταπεινά, σε ταβέρνες και λαϊκά μαγέρικα της κοινωνικής περιφέρειας, με το αλάτι τους το παραπανίσιο για ν’ αντέχουν τον ζεστό καιρό. Φρέσκα φασολάκια σε ρεστοράν του «καλού κόσμου», σωταρισμένα σε βούτυρο και μυρωμένα με σκόρδο ωμό ψιλοκομμένο. Φρέσκα φασολάκια α λα τζενοβέζε, με φιλέτα αντζούγιας, μαϊντανό και σκόρδο.
Φρέσκα φασολάκια λοιπόν. Στην εποχή τους όμως. Οχι κατεψυγμένα ή, πολύ περισσότερο, όχι σε κονσέρβα. Και βέβαια η εποχή τους -τώρα πλέον με τη σμίκρυνση των αποστάσεων και την παγκοσμιοποίηση του εμπορίου- δείχνει να είναι, δυστυχώς, όλους τους μήνες, αφού μπορούν να έλθουν από τον θερινό Δεκέμβριο του νοτίου ημισφαιρίου μέσα στον δικό μας χειμώνα, ποιος ξέρει όμως με ποιους τρόπους και μεθοδεύσεις συντηρημένα ή τροποποιημένα για να φαίνονται φρέσκα, εβδομάδες μετά τη συγκομιδή τους...
Φρέσκα φασολάκια λοιπόν. Γιατί όπως στο μυθιστόρημα του Σπύρου Μελά «Πίσω, στη γη» αποφαίνεται η ώριμη χήρα Καλλιόπη στον Μιχάλη, που χρόνια την παρακαλάει να ενδώσει, «τα φρέσκα φασολάκια τρώγονται στην ώρα τους. Αμα ξυλιάσουν, δεν πάνε κάτω»...
