Κείμενο: Ιφιγένεια Βιρβιδάκη
Hμουν πάντα επιφυλακτική με τα «γρήγορα» ρύζια. Από τότε που, χρόνια πριν, είχα δει ένα, εισαγωγής, στο ράφι, τα απέφευγα, γιατί με φόβιζε η ιδέα ότι κάποιο λάκκο θα έχει η... φάβα. Ωσπου ρώτησα. Και ο συνομιλητής μου, ο κ. Βάιος Καραθάνος, καθηγητής Φυσικοχημείας και Μηχανικής Τροφίμων στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο, ο οποίος έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με το αντικείμενο, μου εξήγησε με δυο λόγια μια (απλούστατη και φυσική) διαδικασία. Χρησιμοποιώντας διαφορετικές τεχνολογίες, οι κόκκοι του ρυζιού προβράζονται και στη συνέχεια υποβάλλονται σε απότομη ξήρανση, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται «διατμητικές τάσεις», όπως τις χαρακτήρισε ο κ. Καραθάνος (μικρές ρωγμές, καταλαβαίνω εγώ). Αυτά τα μικροσπασίματα επιτρέπουν στο νερό να φτάσει πιο γρήγορα στην «καρδιά» του ρυζιού, και έτσι βράζει πιο γρήγορα. «Δεν έχει καμία επίπτωση στη διατροφική του αξία, είναι ένα κανονικό ρύζι», με διαβεβαίωσε ο κ. Καραθάνος.
Το καστανό «10λεπτο»
Εχοντας εφησυχάσει από τις ανησυχίες μου, ξέροντας δηλαδή πλέον ότι δεν πρόκειται για κάποιο φρανκενστάιν τρόφιμο, έσπευσα στο σούπερ μάρκετ για να προμηθευτώ και να κάνω το τεστ,της γεύσης. Εμεινα έκπληκτη βλέποντας τον πλούτο και την ποικιλία των 10λεπτων ρυζιών. Ελληνικά (πολλά) και εισαγωγής, τύπου Αμερικής, μακρύκοκκα, αρωματικά (που κανονικά βράζονται στα 20 λεπτά), καστανά. Αναζήτησα ξανά τον καθηγητή. «Φυσικά και υπάρχουν. Το καστανό ρύζι, μάλιστα, έχει πολλές φυτικές ίνες και διατηρεί αρκετές από τις βιταμίνες του, οι οποίες βρίσκονται στον φλοιό. Απλώς, επειδή το κανονικό χρειάζεται περίπου 40 λεπτά για να βράσει, για να γίνει «γρήγορο» θέλει πιο εκτεταμένο βρασμό και ξήρανση». Ε, λοιπόν, το δοκίμασα με ψιλοκομμένη φρέσκια ντομάτα, μαϊντανό και ελαιόλαδο και ήταν νοστιμότατο και έτοιμο... στην ώρα του. Μετά, προχώρησα στο 10λεπτο μπασμάτι – αρωματικότατο.
Υπάρχουν και πιο… γρήγορα
Και μιλώντας για το μπασμάτι... Αγόρασα και ένα ακόμα αυτού του είδους σε διαφορετική, πολύ καλά κλεισμένη πλαστική συσκευασία, που έγραφε ότι είναι έτοιμο σε 2 λεπτά (στα μικροκύματα και 3 λεπτά στην κατσαρόλα). Εδώ, όπως έμαθα, η διαδικασία παραγωγής διαφέρει. Δεν γίνεται η τελευταία ξήρανση, αλλά το ρύζι προβράζεται και, όπως είναι αποστειρωμένο, συσκευάζεται με ειδικό τρόπο σε ασηπτική συσκευασία (κονσέρβα ή πλαστικό). Στην ουσία, πρόκειται για βρασμένο ρύζι το οποίο χρειάζεται 2-3 λεπτά για να πάρει λίγη υγρασία ακόμη και να ζεσταθεί, να φτάσει στη θερμοκρασία όπου έχουμε συνηθίσει να το τρώμε. Στην τελευταία περίπτωση, το κόστος είναι μεγάλο τόσο για τη βιομηχανία (το ειδικό μηχάνημα για την ασηπτική συσκευασία κοστίζει πολύ) όσο και για τον καταναλωτή (καθώς ένα μεγάλο μέρος του βάρους αυτού που αγοράζει είναι νερό). Αφήνω μερικές μέρες να αποτοξινωθώ από το πολύ ρύζι που κατανάλωσα γι’ αυτό το ρεπορτάζ και επιφυλάσσομαι να το δοκιμάσω για να σας πω.
