Ένας απίθανος κρασομεζές είναι αυτή η συνταγή, που εύκολα μετατρέπεται σε γκουρμέ λιχουδιά αν επιλέξουμε να αναβαθμίσουμε τα υλικά της.
Μπορούμε να προμηθευτούμε ένα κομμάτι από μοσχαρίσιο ψαχνό που ψήνεται γρήγορα, ιδεωδώς διάφραγμα ή φιλέτο, ή ψαχνό από αρνάκι γάλακτος. Ακόμα, να τηγανίσουμε σε ελαιόλαδο ή, εναλλακτικά, σε βούτυρο. Κάθε τέτοια μικρή ή μεγαλύτερη ποιοτική αλλαγή έχει μεγάλη διαφορά στο τελικό γευστικό αποτέλεσμα.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει στην αρχική συνταγή η χρήση κρασιού και χυμού αγουρίδας (άγουρου σταφυλιού) ως μοναδικών υγρών στοιχείων για την παρασκευή του χυλού, καθώς και η χρήση νεραντζιού και αγουρίδας ως αρτυμάτων. Καθώς πρόκειται για μια σχετικά λιπαρή τηγανίτα κρέατος, η προσθήκη όξινου και πικρού αρωματικού εσπεριδοειδούς δίνει μια ευχάριστη επίγευση και σβήνει τη λιπαρότητα.
Ο σεφ Βαγγέλης Λιάκος προτείνει μια ιδιαίτερα νόστιμη προσθήκη: να βάλουμε 2 κουτ. σούπας πούδρα από αποξηραμένα βασιλομανίταρα στον χυλό πριν από το τηγάνισμα. Η γεύση που θα δώσει στην «τηγανίτα» προσομοιάζει αυτή του φιλέτου Ουέλινγκτον, της κλασικής συνταγής που περιέχει πάστα μανιταριών και τυλίγεται μέσα σε βουτυρένια σφολιάτα....
Τα περισσότερα γλυκά είχαν ως βάση τους ξηρούς καρπούς. Πολύ διαδεδομένα ήταν τα παστέλια, τα καραμελωμένα αμύγδαλα, τα αμυγδαλωτά, όπως και οι μουσταλευριές....
Μπορεί ο Ιβάν ο Τρομερός να δημιούργησε το πρώτο μονοπώλιο για την παραγωγή της ήδη από το 1540, αλλά το «μικρό νερό» -όπως σημαίνει το όνομά της- έπρεπε να περιμένει αρκετούς αιώνες για να γίνει ένα από τα πιο διαδεδομένα ποτά στον κόσμο....