Αν εν έτει 2017, η διάγνωση του αυτισμού συνεχίζει να αποτελεί περιπέτεια για τους γονείς, ενώ η ενημέρωση γύρω από τις διαταραχές του φάσματος παραμένει ελλιπής και οι δομές ανεπαρκείς, μπορούμε να φανταστούμε πώς ήταν οι συνθήκες το 2000. Τότε που οι γονείς του Χρήστου παρατήρησαν για πρώτη φορά κάποιες ιδιαιτερότητες στη συμπεριφορά του παιδιού τους. Ηταν τριών ετών, όμως δεν μίλαγε, δεν τους κοίταγε στα μάτια, ούτε χαμογελούσε όταν του χαμογελούσαν. Οταν τον φώναζαν με το όνομά του δεν ανταποκρινόταν, ενώ αντί να παίζει με τα άλλα παιδιά ήταν κλεισμένος στον εαυτό του.
«Ο γιος σας είναι αυτιστικός» ήταν εν τέλει η διάγνωση των γιατρών. Η οικογένεια του Χρήστου δεν άφησε να την καταβάλει το νέο και γρήγορα συνειδητοποίησε ότι η ζωή τους στο εξής θα ήταν εντελώς διαφορετική. Φυσικά απευθύνθηκαν στους ειδικούς. Πρώτο και κύριο μέλημα της θεραπευτικής ομάδας που πλαισίωσε το παιδί, να καταφέρει να μάθει με τη βοήθεια εικόνων να «μεταφράζει» σωστά τον κόσμο που εμείς έχουμε δεδομένο. Απώτερος σκοπός, να αποκτήσει ανεξαρτησία και αυτονομία εντός και εκτός σπιτιού.
Ο Χρήστος ανταποκρινόταν στην εργοθεραπεία και στη λογοθεραπεία πολύ καλά, ωστόσο ουδείς μπορούσε να προβλέψει την εξέλιξη, ποια θα ήταν η «συνταγή» της επιτυχίας. Κάποια στιγμή, οι θεραπευτές του διαπίστωσαν ότι στο παιδί άρεσε να πειραματίζεται με τα υλικά, να μπαίνει στην κουζίνα και να δημιουργεί. Μέσα από τη διαδικασία, έβρισκε στοιχεία κοινωνικότητας, επικοινωνίας και ηρεμίας. Αποφάσισαν να τον αφήσουν να αναπτύξει το ταλέντο του και να εκφραστεί με αυτόν τον τρόπο.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην www.kathimerini.gr.
